همه چیز درباره کره

یک تحقیق نشان میدهد که در کره ی جنوبی میزان بالایی (59%) از زنان مجرد را خانم های 25-29 سال تشکیل میدهند. و این درصد به تدریج و با بالا رفتن سن کاهش می یابد و خانم های گروه سنی 30-34 سال در مجرد بودن سرعت کمتری نسبت به خانم های 25-29 سال دارند. در واقع در سال های اخیر تغییری بزرگ در رابطه با ازدواج در کره وجود داشته است. اکثرا طلاق را انتخاب میکنند و مجرد بودن را ترجیح میدهند. این پدیده ی اجتماعی اثرات خود را بر پیری جمعیت در حال رشد نشان می دهد و در انباشته شدن مشکلات اجتماعی  و به طور مستقیم بر اقتصاد تاثیر می گذارد. همانطور که میدانیم ازدواج نماد ثبات جامعه و کشور است. مرد مشکلات خانوادگی را مدیریت می کند و زن نقش آموزش کودکان و انجام کارهای خانه را به عهده دارد. اما با توسعه ی اقتصادی این مفهوم شکسته شده و زنان مجبور شده اند به دنیای کار بپیوندند. در جنوب شرقی آسیا 59% از زنان شاغل هستند.

در کره جنوبی میزان زنانی که شاغل هستند نسبت به مردان بیشتر است. در واقع زنان امروز از نگرش جدیدی برخوردار شده اند و این نگرش باعث میشود که آنها ارزش خاصی پیدا کنند، استقلال داشته باشند و کارهای بهتری در جهت پیشرفت برایشان وجود داشته باشد. با اینکه کره مفهوم سنتی جامعه را حفظ کرده است، جهان قرن بیست و یکم بر اساس برابری بین زن و مرد ساخته شده است. در نتیجه زنان تحریمات جامعه ی سنتی را که به آنها اجازه ی کار نمیداد شکسته اند. اما خوشبختانه هنوز نقش خانواده در جامعه پا برجاست و برابری بین زن و مرد برای خوشبختی زوجین مثبت است.

سلام به همگی. مطلب زیر رو که میخونین دوستمون رویا (Bellefille) نوشته که قراره از این به بعد با هم توی وبلاگ همکاری داشته باشیم. امیدواریم واستون مفید باشه!

سلام دوستان...

من حدود یک ماه پیش رفتم یه رستوران کره ای به اسم"شب های کره". قبلاً خیلی دنبال رستورانی که فقط مخصوص غذاهای کره ای باشه گشته بودم ولی متوجه شدم بیشتر تو رستوران های بین المللی که غذای همه ی کشورها  طبخ میشه غذای کره ای هم هست و هیچ جا فقط مخصوص غذای کره ای نیست...  تا اینکه به طور اتفاقی تبلیغ "شب های کره "رو دیدم.

ظاهر رستوران مثل فست فود هستش و خیلی بزرگ نیست اما همه ی غذاهاش کره ای هستن...در فضای رستوران موزیک کره ای پخش میشه و توی منو پیتزاهای کره ای هم هست....از مزایای رستوران اینه که به هیچ عنوان از سوسیس و کالباس استفاده نمیکنن و همه ی ادویه جات رو از کره وارد میکنن.

من خودم بیبیم باب سفارش دادم و با اینکه اولین بار بود این غذا رو میخوردم خیلی از طعمش خوشم اومد.با اینکه رستورانش درجه یک نیست ولی برای کسانی که دوست دارن غذاهای کره ای رو امتحان کنن جای خوبیه.

آدرس رستوران: فلکه دوم صادقیه-بالاتر از مترو-خیابان ولیعصر-نبش چهارراه اعتمادیان-پلاک 39 (به گفته مریم این آدرس تغییر کرده: سعادت آباد، میدان کاج، سرو شمالی، خ مجد، نبش کوچه نسترن، روبروی درمانگاه)

البته خیلیا هم به این رستوران رفتن و خوششون نیومده ولی من گفتم این پست رو بذارم تا کسانی که در تهران زندگی میکنن و امکان رفتن به شب های کره براشون هست اگه دوست داشتن یه سر بزنن.

و در آخر اسم چندتا از غذاها و پیش غذاهای رستوران:

-کیمچی
-سالاد کیمچی
-کیمچی بوگیم باب
-چیکن تاب باب
-جوجه نارا
-بیبیم باب
-......

همونطور که خیلی از شما میدونین کره ای ها هنگام خطاب کردن همدیگه از عناوینی استفاده میکنن که نشون دهنده نسبت فرد خطاب کننده و خطاب شونده است. حالا میخواد با هم نسبتی داشته باشن یا نه. همینطور وقتی بخوان اسم همدیگه رو صدا کنن هم بیشتر اوقات یه عنوانی رو به آخرش اضافه میکنن.

شاید یه کم عجیب به نظر بیاد ولی توی کره همه همدیگه رو اینطوری صدا میکنن. مثلاً کارکنان یه رستوران به مشتری میگن "سون نیم=손님" یا همون "مشتری". به عنوان مثال میگن: "مشتری، چه چیزی میخواین سفارش بدین؟". یا وقتی با سرویس مشتریان یه شرکت تماس میگیرین شخصی که پشت تلفنه میگه: "مشتری چه طور میتونم کمکتون کنم؟". همینطور توی مدرسه وقتی بچه ها میخوان معلمشون رو صدا کنن نمیگن آقای فلان یا خانم فلان بلکه میگن "معلم" یا وقتی همون معلم میخواد همکارش که معلم هست رو صدا کنه بهش میگه معلم یا اول اسم کاملشو میگه در آخرش هم کلمه معلم رو اضافه میکنه مثل: "پارک یونگ وو سِنسانگ" یا "پارک یونگ وو سِنسانگ نیم" که میشه "معلم پارک یونگ وو".(اضافه کردن نیم= 님 باعث محترمانه شدن کلمه میشه.)

بد نیست به اینجا هم یه سری بزنین.

سعی کنین وقتی فیلم می بینین بیشتر به این عناوین توجه کنین مثلاً وقتی که معلومه که اسم فرد چیه به کلمه ای که در آخر اسمش اومده توجه کنین و اونو یاد بگیرین.

از هفته آینده منتظر خواندن مطالب جالبتری در وبلاگ همه چیز درباره کشور کره باشید.

سلام به همه! امروز داشتم سریال مرد با شرافت یا همون (Man of Honor) رو می دیدم که به یه چیز جالب برخوردم. وقتی که پارک مین یونگ رفته بود توی ایستگاه مترو منتظر مترو بود چشمم افتاد به نرده هایی که جایی که مترو توقف کنه گذاشته بودن و فقط جاهایی که درهای مترو باز و بسته میشد از اون نرده ها نداشت تا مسافرا بتونن پیاده و سوار بشن. اینجوری درسته که جلوی تمام حوادث گرفته نمیشه اما میشه جلوی حوادث زیادی رو گرفت.

 خیلی خوب می شد اگه توی ایران هم از این کارا می کردن. البته توی کره هم تمام ایستگاه ها اینطوری نیستن ولی بعضی هاشون که از این محافظ ها دارن رو عکساشو گذاشتم که ببینین.

این یکی دیگه آخرشه. این عکس رو خانم Diana واسمون پیدا کردن.

لی چانگ هون (Lee Chang-hoon) بیست و چهار ساله در واقع نابیناست اما شغل او خیلی بصری است. او گوینده بزرگترین شبکه پخش تلویزیونی کره جنوبی یعنی شبکه KBS است. او به جای استفاده از اتوکیو (autoque) _ مانیتور کوچکی که گویندگان اخبار، متن خبرها را از روی آن می خوانند _ از وسیله ای دارای خط بریل برای این منظور استفاده می کند. حالا پس از گدشت 7 ماه که او علیرغم نابینا بودن به گویندگی تلویزیون مشغول است، تنها گوینده نابینا در دنیاست. لی چانگ هون، گوینده تلویزیون دولتی کره KBS می گوید: "ماه های اول که تازه گوینده شده بودم بسیاری از مردم خیلی نگران بودند که مبادا هنگام گویندگی اشتباه کنم. آنها بیشتر از اینکه به اخبار توجه کنند، حواسشان به من بود". او درست مدتی پس از تصویب قانونی که بر اساس آن شرکت های کره ای باید افراد معلول بیشتری را به کار بگیرند، برای گویندگی اخبار در تلویزیون استخدام شد. از 500 نفری که برای گویندگی خبر درخواست داده بودند او توانست شغل گویندگی خبر را با پشتیبانی لیم هونگ سون (Lim Heung-sun)، رئیس مرکز خبر شبکه دولتی KBS، به دست آورد. لیم هونگ سون می گوید: لی چانگ هون اکنون گوینده بخشی خبری با عنوان "زندگی و اقتصاد" است. هرچند اگر بیشتر در کارش پیشرفت کند، انتظار دارم گوینده ای شود که از عهده گویندگی انواع خبرها بر بیاید.  به گفته لیم هونگ سون مهمترین مساله ای که لی چانگ هون با آن رو به روست نحوه ژست گرفتن و حالات صورت او هستند زیرا قادر نیست ببیند چگونه به نظر می رسد. اما این تنها مانعی کوچک است زیرا او این توانایی را دارد که او می تواند الهام بخش مردم باشد و تغییری مثبت را در جامعه به وجود آورد.

منبع: Reuters

گزارش از الی پارک (Elly Park)

مترجم: الکساندر

نام کشور کره از نام یک حکومت پادشاهی قدیم به نام کوریو (Koryo) است. اکنون، نام چوسان به معنای "سرزمین آرامش صبحگاهی" به کره شمالی و نام هانگوک، یعنی "سرزمین هان ها" به کره جنوبی داده می شود. نام پایتخت کره شمالی، پیونگ یانگ را میتوان "صبح" ترجمه کرد. نام پایتخت کره جنوبی، یعنی سئول ( سوئول تلفظ کنید) هیچگاه با علائم چینی نوشته نمی شود. نام این شهر از کلمۀ sarabol به معنای "دشت" ریشه گرفته است. این نام به پایتخت حکومت پادشاهی شیلا در قرن اول میلادی اطلاق می شده که نام کنونی آن کیونگ جو (kyong jo) است. بعداً کلمۀ sarabol به معنای پایتخت به کار رفت و به seoul (سئول) تبدیل شد. نام قدیمی چینی که به این شهر اطلاق می شد هان شنگ (han sheng)، یعنی "شهر رودخانه هان" بوده است.

منبع: کتاب زبانهای مردم جهان، نویسنده: میشل مالرب، مترجم: عفّت ملا نظر

منبع: کتاب "سفرنامه غذا" نوشته میو اُمیرا

غذاهای کره ای فریبنده اند، نه تنها زیبا، تازه و سالم هستند، بلکه ترکیب محسوسی از فرهنگ و سنت می باشند. از آنجا که مردم کره، طرز تهیه ی غذا را به عنوان پل ارتباطی با گذشته و اجدادشان می دانند، بسیاری از غذاها با گذشت قرن ها، تنها اندکی تغییر کرده اند. چه در داخل کشور و چه خارج از آن، کره ای ها به غذاهای خود وفادارند و با آن با اکرام رفتار می کنند.

کیمچی یک مثال واضح از این موضوع است. یک خوراک از کاهو چینی که در نمک، شور انداخته می شود و گاهی اوقات دیکون (ترب سفید)، پیازچه یا خیار مخلوط شده با پودر فلفل چیلی، سیر و گاهی سس ماهی به آن اضافه می گردد. کیمچی در اصل به عنوان روشی برای نگهداری سبزیجات درون نمک در طول زمستانهای بسیار سرد به وجود آمد، اما هنگامی که در قرن هفدهم، فلفل چیلی از آمریکا به کره آورده شد، رنگ و طعم کیمچی به طرز چشمگیری تغییر کرد.

کیمچی می تواند یک غذای ساده با برنج باشد و بخش ضروری صبحانه، نهار و شام است. در حقیقت، غذا بدون کیمچی تقریباً غیر قابل تصور است. برخی از کره ای ها می گویند که بدون کیمچی احساس عجیبی دارند؛ برخی دیگر از خلأ ناشی از نبود آن و هوسی صحبت می کنند که اگر یک روز بدون کیمچی بمانند، به آنها دست می دهد. من با مرد جوانی ملاقات کردم که فقط با این توجیه که ممکن است دوستانش در رستوران پیشنهاد خوردن پیتزا بدهند، یک بسته کیمچی همراه خود حمل می کرد. "من احساس خوبی ندارم، مگر اینکه در کنار هر غذایی، چه اصیل کره ای، چه پیتزا، کیمچی بخورم. طعم آن عالی است و به هضم غذا کمک می کند." عِرق و وفاداری به سنت ها به این می گویند!

یکی از ویژگی های بارز کیمچی در کمک به هضم غذا، کره ای ها را به یکی از سالم ترین ملت ها تبدیل کرده است. به خاطر تندی آن، بسیاری از کره ای ها، کیمچی خود را در کوزه های سرامیکی مخصوص و برخی دیگر در یخچال کیمچی که به همان اندازه ی یخچال های کوچک است و می تواند ذخیره کیمچی یک زمستان را در خود جای دهد و تنها در کره یافت می شود، نگهداری می کنند!

برخی خانواده ها در کره، هنوز برای درست کردن کیمچی هر سال دور هم جمع می شوند، اگرچه برخی آن را آماده خریداری می کنند.

شاید تا حالا به لباس های حکومتی کره دقت کرده باشین که عکس دو تا پرنده روی اونا وجود داره مثل عکس زیر:

این پرنده ها درنای سفید کاکُل قرمز هستن. علیرغم اینکه ممکنه شبیه پرنده های دیگه باشن، مردم اعتقاد دارن که درناهای سفید مقدس هستن. یک سند قدیمی با نام "سانگهاک کیونگی" (Sanghak Kyonggi) درناها رو اینطور توصیف کرده: "بالهای آنها سفید به رنگ برف است که حتی گِل هم نمی تواند آنها را خراب کند. درناهای نر و ماده همدیگر را در 160 سالگی ملاقات می کنند. به محض اینکه به چشمان یکدیگر نگاه کنند باعث به وجود آمدن یک بچه می شوند. به مدت 1600 سال می آشامند ولی چیزی نمی خورند."

اگه توی گوگل سرچ کنین "جومونگ کره ای یا ماشیح یهودی" حدود 4520 صفحه رو در این رابطه واستون میاره.

این مقاله رو اگه اشتباه نکنم آقای علی اکبر رائفی پور نوشته و با ذکر منبع و یا بدون ذکر منبع توی بقیه سایتها و وبلاگها تکثیر شده. البته قصد نویسنده این مقاله از نوشتن این مطلب خیر بوده و در این باره هیچ شکی وجود نداره ولی به دلیل نداشتن اطلاعات کافی در رابطه کره و همینطور عدم ارائه سند و مدرک و تنها با استفاده از تخیلات و ربط دادن موضوع های بی ربط به هم از راه درست منحرف شده و تنها موجب شده نوشته ای که اصلاً پایه و اساس تاریخی نداره همینطور به صورت باکتری تکثیر بشه و ذهن همه از این مطالب پوچ و بی اساس پُر بشه.

در این رابطه به ذکر مثالی از این مقاله بسنده میکنم:

چوسان در ذهن عبارت «چو سان - jew sun» یعنى خورشید یهود را متبادر مى سازد و ماجرا آنجا شگفت آور مى شود که خورشید در تورات، نماد ارض موعود یا سرزمین مادرى مى باشد! چوسان که ارض موعود شد، منجى این قوم - جومونگ - نیز راهبى یهودى مى شود (jew monk = راهب یهودى) و پایه هاى ابتدایى امپراتورى خود را در جو لبن (jew lebun = لبنان یهود) بنا مى کند.

این مساله که چوسان عبارت (jew sun) رو به یاد آدم میندازه درسته اما این دلیل نمیشه تا بدون آوردن سند و مدرک این فرضیه پوچ رو به خورد مردم بدیم. اولاً اولین یهودی ها در زمان جنگ کره (1950-1953) به کره اومدن و تا قبل از اون توی کره یهودی وجود نداشته. ثانیاً تمامی این اسامی توی کتاب "سامگوک ساگی" یا "تاریخ سه پادشاهی کره: گوگوریو، شیلا و باکجه" وجود داشته این در حالیه که کتاب سامگوک ساگی در سال 1145 به دستور شاه اینجونگ نوشته شده بوده است. لازم به ذکره که کتاب سامگوک ساگی قدیمیترین سند تاریخ کره است.

البته متاسفانه الان جو اینطوره که اگه هزار تا از این چیزا رو به اسم مقاله های دینی بنویسیم بیشتر مردم سریع و بدون فکر باورشون میکنن و واسه نویسنده اش هم کلی دعا میکنن و ازش تشکر میکنن. اما به دلیل همین تعصب بی جا آدمایی مثل ما که قصد روشنگری داریم باید بدترین توهین ها، از وطن فروش و اجنبی پرست گرفته تا کافر، روتحمل کنیم.

خدا همه رو به راه راست هدایت کنه!