همه چیز درباره کره

در زبان کره ای ترتیب نام و نام خانوادگی برعکس است. به این صورت که ابتدا نام خانوادگی می آید و به دنبال آن نام می آید. در مجموع نام خانوادگی از یک بخش و نام از دو بخش تشکیل می شود. حدوداً 250 نام خانوادگی در کره استفاده می شود که رایج ترین آنها "کیم" به معنی "طلا"، "لی" یا "یی" و "پارک" هستند.

الفبای کره ای "هانگول" نام دارد اما مبداء بسیاری از  اسامی کره ای به الفبای چینی  یا همان "هانجا" برمیگردد. از آنجایی که هر حرف الفبا در الفبای چینی برای خود یک معنای خاص دارد، نام های کره ای از معانی عمیقی بر خوردارند که در ادامه به برخی از آنها اشاره میکنیم:

اسامی دختران:

آ چا : دختر پرستیدنی، دختر بی نظیر 

اون جانگ : لطف ، درخشش ، صداقت

این سوک : شکیبا ، سخاوتمند و ممتاز

می هی : شادی بزرگ 

می جو : زیبا همچون سنگ گرانبها 

می یونگ : زن زیبا،باهوش

می چا : دختر جذاب،زیبا 

میونگ کی : درخشنده ،پر نیرو

مین هی : ظرافت 

هه جونگ : لطف

اسامی پسران:

هیون کی: پایه ی دانایی 

مین هو : هوشمند و آسمانی

کوانگ هو : روشنایی و آسمانی

یونگ : ثابت قدم

یونگ هو : کامیابی ،جاودانگی ، آسمانی 

جه هوآ : ثروت و کامیابی 

ته هیون : موفق و ارجمند 

شین مه : حقیقت 

شین : حقیقی 

سوک: روشنایی

کادو خریدن در هر گوشه ای از جهان همیشه سخت است. خوشبختانه وقتی در کره هستید لازم نیست برای خریدن کادو زیاد فکر کنید.با خواندن مطلب پایین متوجه خواهید شد که در کره برای رفتن به جشن عروسی چه کادویی باید بخرید. این هدایای کره ای، دوستان و خانواده شما را تحت تاثیر قرار می دهد و آنها را شاد می کند.

درست مثل بسیاری از کشورهای آسیا، زمانی که در کره به یک عروسی دعوت می شوید از شما انتظار دارند پول کادو بدهید. این را بیشتر مردم می دانند، اما مساله مهم در اینجا مقدار دقیق پولی است که میخواهید کادو بدهید. طبق رسوم، هدایای نقدی که برای تازه عروس و داماد کره ای می برید زوج نیستند و معمولاً به صورت فرد می آیند (مثلاً 30 هزار، 50 هزار و 70 هزار وون) زیرا کره ای ها بر این باورند که اعداد فرد شانس میاورند. البته وقتی که میخواهید 100 هزار وون کادو بدهید دیگر زوج و فرد فرقی نمی کند!

روز بعد اولین چیزی که در سئول دیدیم میدان "گوانگ هوامون" بود که به آن میدان "شکارچی شهر" هم می گویند. (در میان فواره های این میدان بود که اولین بار کیم نانا و لی یو سونگ در سریال شکارچی شهر با هم دیده میشن به همین دلیل به میدان شکارچی شهر معروف شده) و در مقابل شاه "سجونگ کبیر" و دریاسالار "یی سان شین" هم حاضر شدیم.

مجسمه دریاسالار یی سان شین در میدان گوانگ هوامون - سئول

این میدان که بعداً فهمیدیم همانند مرکز ارتباطی سئول است (همه راهها به گوانگ هوامون ختم می شوند) مانند راه ورودی بزرگترین کاخ سئول، گیونگ بوک گونگ، است که آخرین پادشاهان کره در این کاخ زندگی می کردند. پس از آن در حالی که خیلی خسته بودیم تصمیم گرفتیم اولین ناهار کره ای خود را بخوریم. بیبیمباپ و سامگیوپسال. خیلی عالی بود. فکر کنم نصف خستگیمان در رفت.

... همان شب پس از یک دوش حسابی، تصمیم گرفتیم شام را در یک رستوران 100 درصد کره ای بخوریم. منظورم از همان رستورانهایی است که وارد می شوی، کفشهایت را در میاوری و روی زمین می نشینی. در حالیکه دور و بر ما آجوماها (خانم ها) و آجوشی های (آقایان) زیادی بودند در آنجا اصلاً راحت نبودیم. نباید عادی بوده باشد که 4 دختر جوان تنهای خارجی به آنجا بیایند. در هر حال غذا خوردن درآن رستوران و دیدن اینکه چگونه خانواده ها غذاها را می بلعیدند تجربه خیلی خوبی بود.

ادامه دارد...

اگر تا حالا ماشین های چیرمن و یا موسو رو دیده باشین باید بدونین که این ماشین ها ساخت کمپانی سانگ یانگ موتورز کره جنوبی هستن.

و این هم لوگوی کارخانه سانگ یانگ:

و حالا افسانه سانگ یانگ:

سانگ یانگ به معنای دو اژدهاست. در افسانه های کره ای این موجودات به شکل های مختلفی در می آیند ولی همیشه با سلطنت و قدرت در ارتباط هستند.

در این افسانه آمده است که دو اژدها 1000 سال صبر کردند تا به آسمان بروند. برای اینکه آرزویشان بر آورده شود هرکدام یک سنگ جادویی نیاز داشتند. اما تنها یک سنگ جادویی به آنها داده شد. به مدت هزار سال این دو اژدها آنقدر این سنگ را به همدیگر تعارف کردند تا بالاخره شانس آنها از بین رفت. خدای آسمان آنقدر تحت تاثیر از خود گذشتگی آنها قرار گرفت تا یک سنگ جادویی دیگر برای آنها فرستاد و این گونه بود که هر ئو اژدها توانستند با هم به آسمان بروند.

هرچند ممکنه افراد مشهور با استعداد یا محبوب باشن ولی افتخار داشتن یه عنوان ملی مرتبط با اسمشون فقط نصیب عده خیلی کمی میشه.

حالا ببینیم این عده قلیل خوش شانس که لقبشون به "... ملت" ختم میشه چه کسانی هستن!

یو سونگ هو "Yoo Seung Ho": برادر کوچکتر ملت

مون گیون یونگ "Moon Geun Young": خواهر کوچکتر ملت

IU: دوست دختر (نامزد) ملت

Suzy: اولین عشق ملت

کیم یونا "Kim Yuna": پری ملت

لی سونگ گی "Lee Seung Gi": اوم چین آه ملت (پسر باهوش دوست مادر کسی که آدم با اون مقایسه میشه)

کیم ته هی "Kim Tae Hee": اوم چین دال ملت (دختر باهوش دوست مادر کسی که آدم با اون مقایسه میشه)

یو جه سوک "Yoo Jae Sook": راننده ملت

یو جون سانگ "Yoo Joon Sang": شوهر ملت

کیم ته وون"Kim Tae Won": پدربزرگ ملت

کیم جونگ ایلیا یک رقم دو رگه از گونه گلهای بِگونیا (Begonia) است. پس از مرگ رهبر کره شمالی، کیم جونگ ایل، در دسامبر سال 2011 از این گل برای آراستن جسد او که برای ادای احترام مردم در معرض نمایش عموم گذاشته شده بود، استفاده شد. این گل علیرغم نامش "کیم جونگ ایلیا" گل ملی کره شمالی نیست بلکه گل ملی این کشور ماگنولیا است.

برای گرامیداشت چهل و ششمین سالگرد تولد کیم جونگ ایل در سال 1988، گیاه شناس ژاپنی به نام کامو موتوترو یک بگونیای چندساله جدید را پرورش داد که به عنوان " نماد دوستی کره و ژاپن" است. این گل سمبلی از خِرد، عشق، عدالت و صلح است. این گل هر ساله در روز 16 فوریه (سالروز تولد کیم جونگ ایل) شکوفه می دهد.

شعر "گل کیم جونگ ایلیا"

گلهای سرخی که در سرتاسر سرزمینمان می شکفند

همانند قلبهایی پر از عشق به رهبرند

قلبهایمان غنچه های نورس کیم جونگ ایلیا را دنبال می کنند

ای گل وفاداریمان!

گاچه یا کاچه (가체) کلاه گیس بزرگی است که زنان کره ای بر سر می گذارند. در کره زنانی که از طبقات بالای اجتماعی بودند و همینطور گیسِنگ ها از کاچه استفاده می کردند. کره ای ها همانند هم عصران غربی خود کلاه گیس های بزرگتر و سنگین تر را هنری تر می دانستند. البته به خاطر گران قیمت بودن آن بعضی از خانواده هایی که جزو قشر پایین جامعه محسوب می شدند برای تهیه یک گاچه ی جدید برای عروس خود ۶ تا ۷ سال وقت می گذاشتند. 

هرچند، گاچه در سلسله های دیگر کره نظیر گوریو، گوگوریو، بکجه، شیلا، بالهه، گایا و چوسان قدیم رونق گرفت. این کلاه گیس ها را با ابریشم، طلا، جواهرات، نقره، مرجان، یشم و بسیاری چیزهای دیگر تزیین می کردند.

به خاطر علاقه دیوانه وار زنان کره ای به گاچه و همینطور مرگ یک عروس ۱۳ ساله (که گاچه موجب مرگش شده بود) شاه جئونگجو یا همان یی سان (بیست و دومین شاه سلسله چوسان ) به موجب یک حکم سلطنتی استفاده از گاچه را، به خاطر مغایرت با ارزشهای کنفسیوسی مبنی بر خویشتن داری، ممنوع اعلام کرد. در قرن ۱۹ زنان یانگبان که از طبقه اشراف بودند شروع به استفاده از جوکدوری  (jokduri) کردند. جوکدوری کلاه کوچکی بود که جایگزین گاچه شد. هر چند گاچه همچنان در بین گیسنگ ها محبوب بود. یک گاچه معمولاً چیزی بین ۳ تا ۴ کیلو وزن دارد.

  گاچه

  جوکدوری